Datgene wat al lange tijd wordt gevreesd lijkt nu waarheid te worden. De Eurocrisis wordt aangewend om de Europese burger de ‘geboorte’ van de Verenigde Staten van Europa door de strot te duwen. Het liefst door middel van een aantal ‘kleine’ aanpassingen in reeds bestaande verdragen, zodat het niet nodig zal zijn om via referenda of verkiezingen de kiezer te laten beslissen. Referenda moeten koste wat het kost voorkomen worden omdat de kiezer de vorming van één Verenigde Staten van Europa massaal zal afwijzen.
Door al het politieke gehannes is men niet in staat geweest om de eurocrisis te bezweren en staan we nu aan de vooravond van de vorming van één Europa met één centrale Europese regering en één belastingsysteem, waardoor de afzonderlijke Europese landen een soort van provincies zullen worden. Men zal de burger wijsmaken dat er echt geen andere oplossing is en dat deze éénwording alléén maar betrekking heeft op de financiële huishouding van de aparte lidstaten en er verder aan de soevereiniteit van de afzonderlijke landen niet getornd zal worden, maar op je klompen kun je aanvoelen dat dit argument als ‘instinker’ wordt gebruikt. Zoals het “Verdrag van Lissabon” op ondemocratische wijze aan de burger is opgelegd zo zal ook één Europese regering met geweld door de strot van de Europeaan worden geduwd. De bevolking hoeft alleen maar murw gemaakt te worden met doemscenario´s om ze vervolgens voor een voldongen feit te plaatsen met de kreet dat dit de “enige oplossing” is.
Stabiliteitspact
Tijdens de voorbereidende besprekingen over de invoering van de euro is overeengekomen dat er een zogenaamd “stabiliteitspact” zou worden gehanteerd, waarbij de landen zich verplichtten om een maximum begrotingstekort van niet meer dan 3% te hanteren. De toenmalige minister van financiën, Gerrit Zalm, bezwoer bij hoog en bij laag dat dit een afdoende middel was om de landen zich hieraan te laten houden. Wat hij erbij ‘vergat’ te vertellen is dat er geen instrumenten waren om dit ook daadwerkelijk af te kunnen dwingen. In de tussentijd hebben alle landen (ook Nederland) zich schuldig gemaakt aan forse overschrijdingen van hun begrotingstekorten en zit Europa nu met de gebakken peren. Geen enkel land is hiervoor aangepakt en hebben zo jaren lang hun gang kunnen gaan. Toen de financiële crisis vanuit Amerika overwaaide naar Europa en de banken ineens zonder geld kwamen te zitten gingen de remmen helemaal los. Onder het mom van dat de banken absoluut niet mochten omvallen rezen de toen al veel te grote begrotingstekorten helemaal de pan uit.
“Oplossingen” van Merkel & Sarkozy werken niet
De politici denken dat zij met het presenteren van de een na de andere ‘oplossing’ de financiële markten zodanig te kunnen beïnvloeden dat zij weer vertrouwen in de euro krijgen. Waar zij in hun politieke onbenul aan voorbijgaan is, dat de financiële markten juist garen spinnen bij alle onrust die over de euro is ontstaan. Massaal speculeren zij op de ondergang van de euro en worden hierin gesteund en gestimuleerd door de Amerikaanse kredietbeoordelaars die overal in de eurozone brandhaarden creëren door hun afwaarderingen. Zodra ergens een brandje is geblust dan gaan de kredietbeoordelende pyromanen verderop een ander vuurtje aansteken. Intussen staat de hele eurozone in de fik en lijken de banken de enigen te zijn die van deze branden profiteren omdat zij het zijn die ‘nat’ gehouden moeten worden voor het aanstormende vuur. Want stel je voor dat er een bank failliet zou gaan! Dat hele landen (garantgesteld door belastingbetalers) failliet gaan, daar heeft de financiële sector geen boodschap aan.
Noodfonds
In de maand oktober kwamen Angela Merkel en Nicolas Sarkozy met “De Oplossing” voor het schuldenprobleem. Met veel tam tam werd verklaard dat het noodfonds zou worden verhoogd tot 1000 miljard euro. Waar dat geld vandaan moest komen wisten ze al wel. China heeft een enorm overschot aan deviezen en die zouden het leeuwendeel van deze 1000 miljard wel voor hun rekening nemen. Als zo´n verhoging officieel wordt aangekondigd mag je toch aannemen dat hierover met China uitvoerig contact is geweest. Dit blijkt echter niet het geval te zijn. Ze zijn pas met de Chinezen gaan praten toen het besluit al bekend was gemaakt. Hieraan kan je zien dat Westerse politici weinig kijk hebben op de Oosterse denkwijzen. Ze hadden gedacht dat de Chinezen dit wel even zouden doen. Het was een ernstige tegenvaller voor de Europese leiders dat de Chinezen hier niet veel voor voelden met als gevolg dat de ophoging van het noodfonds volledig op losse schroeven is komen te staan.
Chantage
Het kan natuurlijk ook zijn dat de problemen rond de financiering van het noodfonds als chantagemiddel wordt gebruikt om de volledige macht over de Europese lidstaten naar Brussel toe te trekken. Zo van: “We hebben alles geprobeerd, maar dit is de enige oplossing”. Dan krijgt Sarkozy toch zijn zin en kan de ECB eindelijk, als een soort van Europese FED, ongelimiteerd euro´s gaan printen.
Uncategorized