“Privatiseren” is een onderwerp waarmee het “grootkapitaal” politici al decennia lang onder druk zet om overheidsinstellingen en staatsbedrijven geleidelijk aan om te vormen tot commerciële bedrijven in handen van particulieren.
Het hele idee van privatisering is ontstaan in de Verenigde Staten en werd gestimuleerd door de ideologie achter de zogenaamde “Washington Consensus“. Deze kreet is ontstaan in 1989 toen de Amerikaanse econoom John Williamson een aantal beleidsprescripties aanduidde die een hervormingspakket vormden voor landen die getroffen waren door een economische crisis. De grootste promotors van dit pakket waren de in Washington D.C. gevestigde instituten zoals het IMF, de Wereldbank en het Amerikaanse Ministerie van Financiën.
Het argument om overheidsinstellingen en staatsbedrijven in particuliere handen te geven is, dat private bedrijven met elkaar moeten kunnen concurreren om de gunst van de consument. Private ondernemers zouden beter de wensen van de burger kunnen inschatten dan de overheid. Door deze concurrentie worden ze gedwongen om op de kosten te letten en om te blijven innoveren. Tegenstanders van privatiseren denken dat de kans bestaat dat door kartelvorming en consolidaties er een schijn-vrije markt ontstaat, waardoor het belangrijkste voordeel vervalt, en men uiteindelijk slechter af is.
De wens van het IMF en de Wereldbank om privatisering op grote schaal wereldwijd door te voeren zijn niet ingegeven door nobele doelstellingen, maar lijken er eerder op gericht te zijn om overheidseigendommen in hun bezit te krijgen met het doel om de dominante positie van de overheid terug te dringen. Dat het in haast alle gevallen gaat om instellingen en bedrijven die, door hun omvang en prijs, alléén maar aangekocht kunnen worden door banken en multinationals zegt genoeg over de motieven van het IMF en de Wereldbank. Het zijn tenslotte de private bankiers en multinationals die de scepter zwaaien bij het IMF en de Wereldbank.
Nederland
Als we ons beperken tot alléén Nederland moeten we constateren dat privatisering eerder een negatief effect heeft gehad dan een positieve. Een groot aantal openbare nutsbedrijven zoals de PTT, de Nederlandse Spoorwegen, energiebedrijven, zorginstellingen en wooncorporaties hebben er in veel gevallen, na de privatisering een potje van gemaakt. Het zal voor velen nog vers in het geheugen liggen dat de KPN (voormalige PTT) in 2001 op de rand van de afgrond scheerde door verkeerde investeringen die zij gedaan hadden vóór de ineenstorting van de internetbubbel. Een verzachtende omstandigheid voor KPN was wel dat zij door de inhaligheid van de Nederlandse overheid miljarden guldens te veel hebben moeten betalen voor het verkrijgen van UMTS-frequenties
Woningcorporaties
Daar waar bij deze instellingen vóór de privatisering de doelstelling was om kostendekkend te kunnen opereren is na de privatisering het maken van winst centraal komen te staan. Woningcorporaties bijvoorbeeld hebben zich massaal gestort op segmenten waar zij eigenlijk helemaal niets te zoeken hadden. Het oude vlaggenschip van de Holland Amerika Lijn, de Rotterdam, is hier een goed voorbeeld van. Wat moet een woningcorporatie met een drijvend hotel en congrescentrum, als haar primaire taak is om ervoor te zorgen dat er betaalbare woningen voor de bevolking moeten worden ontwikkeld? Verder hebben ze zich enorm vergist in de kosten die moesten worden gemaakt om dit schip in zijn oude luister te herstellen. Deze zijn dermate uit de pan gerezen dat het haast onmogelijk is geworden om dit schip kostendekkend te kunnen exploiteren, laat staan dat er ook nog winst moet worden gemaakt. Verder hebben zij zich begeven op de exotische markt van vakantiebestemmingen en lieten complexen bouwen in verre oorden met het oogmerk om daar een graantje mee te pikken van de opbrengsten uit de toeristenindustrie. Dit alles heeft niets te maken met hun taak om betaalbare woningen voor de bevolking te creëren.
Nederlandse Spoorwegen
Alhoewel 100% van de aandelen van de Nederlandse Spoorwegen vooralsnog in handen zijn van de overheid, is de status van de NS van semi overheidsinstelling omgezet naar een privaat bedrijf. We hebben allemaal waar kunnen nemen wat een puinhoop ze ervan gemaakt hebben. Decennia lang hebben de treinen onder de meest bizarre weersomstandigheden gewoon op tijd gereden maar zijn er na de ‘privatisering’ plotseling situaties ontstaan waardoor het gehele spoorwegennet plat kwam te liggen bij de geringste weersveranderingen. Herfstbladeren op de rails werden ineens de belangrijkste oorzaak van enorme vertragingen en legden het grootste gedeelte van het treinverkeer stil. Alsof de bladeren pas van de bomen zijn gaan vallen na het privatiseren. Wissels zaten plotseling vastgevroren daar waar zij altijd probleemloos hebben gefunctioneerd. Complete treinstellen werden aangekocht waarin toiletten ontbraken. Miljarden euro´s zijn er gestopt in de HSL (Hoge Snelheid Lijn). De peperdure treinstellen die hiervoor zijn aangekocht blijken echter niet te mogen rijden omdat er van het beveiligingssysteem helemaal niets deugt. Nu staan ze te verpauperen ergens op een spoorwegemplacement.
Zorginstellingen
Op grote schaal worden er acties ondernomen om ziekenhuizen en zorginstellingen, daar waar ze dat nog niet zijn, in de toekomst te commercialiseren. Tegelijkertijd moet er worden vastgesteld dat sinds deze veranderingen de kosten van gezondheidszorg in Nederland dramatisch omhoog zijn gegaan. Het argument van prijsbeheersing en kwaliteitsverbetering door middel van concurrentie gaat in deze al helemaal niet op. Zondag zei Wouter Bos in het programma “Buitenhof” dat de kosten van de gezondheidszorg twee keer zo hard groeien als het Bruto Nationale Inkomen. Als we de vergelijking met Spanje maken dan bedragen de kosten in Spanje voor de gezondheidszorg 35% van hetgeen er in Nederland aan kosten worden gemaakt. Dit terwijl de Spaanse (niet commerciële) “Seguridad Social” alle behandelingsmogelijkheden die de medische sector tot haar beschikking heeft vergoedt. Natuurlijk zijn er in Spanje ook heel veel private klinieken waar je je voor kunt laten verzekeren maar deze hebben alleen het voordeel dat je de kans loopt iets sneller te kunnen worden geholpen, maar de behandelingsmogelijkheden zijn gelijk.
ECB en Mario Draghi
Mario Draghi
Het kan geen toeval zijn dat de Italiaan, Mario Draghi, de nieuwe president van de Europese Centrale Bank is geworden, Hij was van 1991 tot 2001 directeur-generaal op het Italiaanse Ministerie van Financiën met als hoofdtaak het privatiseren van Italiaanse overheidsbedrijven. Zodoende was hij betrokken bij het privatiseringsproces van de Italiaanse bedrijven Eni, IRI, IMI en de Banco Nazionale del Lavoro. Daarna was hij van 2002 tot 2005 vice president bij de Goldman Sachs bank. Het is deze bank die voor een belangrijk deel verantwoordelijk is voor de ineenstorting van de wereldeconomie in 2008. Het is ook deze bank die door frauduleus handelen de oorzaak is van alle ellende rond Griekenland. Dit land moet nu onder zware druk van het IMF, de Wereldbank en de ECB zoveel mogelijk staatsinstellingen verkopen om zodoende hun schuldenprobleem op te lossen. Nu ook Italië op de rand van een faillissement balanceert zullen zij, om hun enorme staatsschuld af te kunnen lossen, in een versneld tempo Italiaanse overheidsbedrijven moeten verkopen. Wie anders kan dit beter afdwingen dan een Italiaanse president van de ECB met zoveel ervaring op het gebied van “privatiseren”. De tactiek om landen eerst in de gelegenheid te stellen een onverantwoorde schuld op te bouwen, vervolgens een economische recessie te creëren door grootschalige fraude, lijkt te wijzen op een vooropgezet plan om in het bezit te komen van zoveel mogelijk staatsinstellingen. Dat de ‘macht’ van de politiek hierdoor wordt geminimaliseerd en de macht van het grootkapitaal gemaximaliseerd heeft dus veel weg van een ongelofelijk brutale greep naar de macht door het bankwezen en grootkapitaal.
Uncategorized