Ruud Lubbers
De overheid tracht zich aan de bevolking te verkopen als een solide en betrouwbare partner. Dat zij echter de meest onbetrouwbare partner is in de Nederlandse samenleving, is aan de gemiddelde Nederlander niet bekend en de overheid zelf doet er het zwijgen toe.
Momenteel is er veel heisa rond de pensioenen. De pensioenfondsen blijken zo weinig in kas te hebben dat met ingang van april 2013 de pensioenuitkeringen flink zullen moeten worden verlaagd.
Hoe komt het eigenlijk dat de pensioenfondsen zo slecht bij kas zitten?
Volgens de regering en Klaas Knot van De Nederlandsche Bank komt dit door de economische omstandigheden en de huidige lage rentestanden. Nader onderzoek laat echter zien dat dit niet de echte reden is. Eind jaren 80 en begin jaren 90 van de vorige eeuw bedroeg de dekkingsgraad van de meeste Nederlandse pensioenfondsen vaak meer dan 140%, terwijl deze nu rond de 90% ligt. Dit is een daling van ruim 50%! Dat dit alléén door de economische omstandigheden komt kan niet waar zijn. De ooit behaalde dekkingsgraad van ruim 140% is gerealiseerd in tijden van zowel hoog- als laagconjunctuur. Slechte en goede economische omstandigheden zijn van alle tijden en kunnen geen dramatische verschillen van 50% laten zien. Wat er wel in heeft gehakt is een stelselmatige uitholling van de vermogenspositie van de pensioenfondsen door de overheid. Ook een chronische achterstand van de betalingen van de Rijksbijdragen voor hun ambtenaren was niet bevorderlijk voor de solvabiliteit. De betalingsachterstand was in 1992, tijdens het derde kabinet Lubbers, alléén voor het ABP al opgelopen tot 32,6 miljard gulden. Deze achterstand is naderhand ook nooit meer ingelopen en zijn in feite dus gewoon geroofd. De uitholling van de vermogenspositie van de pensioenfondsen was de uitwerking van de zogenaamde “Uitnamewetten” en de verlaging van de pensioenbijdrage van 21,5% in 1986 naar 8,3% in 1989. Deze “Uitnamewet” is een deftig woord voor het wettelijk mogelijk maken voor de overheid om uit de pensioenpotten te mogen stelen. De goed gevulde kas van de pensioenfondsen was in die tijd een doorn in het oog van de overheid en de regering Lubbers keek er met begerige ogen naar. Omdat de overheidsuitgaven ernstig uit de hand waren gelopen zocht het kabinet naarstig naar wegen om aan geld te komen. Tegen die achtergrond heeft de regering een vuil en ingewikkeld spelletje gespeeld met als uiteindelijk resultaat dat het ‘rijke’ ABP een flinke bom duiten afhandig is gemaakt. Uit het feit dat de parlementariërs de zijde van de stelende regering Lubbers kozen en niet de zijde van de pensioenspaarders blijkt maar weer al te duidelijk dat het belang van de bevolking bij de ‘volksvertegenwoordigers’ niet voorop staat. Klakkeloos werden jaren achtereen de voorstellen voor verlaging van de te betalen pensioenpremies door de overheid zonder morren door het parlement geaccepteerd. Ook werden in die tijd de private werkgevers in de gelegenheid gesteld hun bijdrage aan de pensioenfondsen drastisch te verlagen of zelfs compleet kwijtgescholden te krijgen. Dat deze verlagingen van de premies ten koste zou gaan van de dekkingsgraad werd afgedaan met de toezegging dat de overheid garant stond voor een welvaartsvast pensioen. Deze garantstelling werd in 1996 echter ingetrokken in de tijd dat het ABP werd ‘geprivatiseerd’.
Samenvattend kan geconcludeerd worden dat de overheid de achterstallige betalingen nooit heeft voldaan en dat deze premiegelden zijn gebruikt voor de Rijksbegroting. Verder heeft het Rijk zich nog eens 70% van het vermogen voor het bovenwettelijke deel van het invaliditeitspensioen toegeëigend. De premies die de ambtenaren betaalden werden hierbij rechtstreeks in de schatkist gestort. De strooptocht die het Rijk heeft ondernomen in de kas van de pensioenfondsen bewijst dat de politiek niet over een geweten en ook niet over fatsoen beschikt. Omgerekend in euro´s wordt geschat dat de overheid in totaal voor 50 miljard van de pensioengerechtigden achterover heeft gedrukt.
Eerst hebben de burgers moeten opdraaien voor de kosten om frauderende bankiers te redden en nu raakt de burger zijn met zorg opgebouwde pensioentje kwijt door de gevolgen van zijn eigen graaiende regeringen van de afgelopen 20 jaar. Dit is wat met recht een “VOC-mentaliteit” genoemd kan worden.
Uncategorized