Job Cohen
De dominante rol van de van oudsher twee grootste politieke partijen van Nederland, het Christen Democratisch Appèl en de Partij van de Arbeid, lijkt zo langzamerhand te zijn uitgespeeld. Bij de laatste opiniepeilingen van Maurice de Hond staat de PvdA op 16 zetels en het CDA op 12. Ten opzichte van de huidige zetelverdeling in de Tweede Kamer verliest het CDA 9 zetels en de PvdA maar liefst 15. In de glorietijden van deze twee partijen waren ze makkelijk in staat om samen een meerderheid in het parlement te kunnen vormen. In 1986 bijvoorbeeld hadden ze samen 106 van de in totaal 150 zetels, een ruime meerderheid dus. De laatste keer dat het CDA en de PvdA samen meer dan 75 zetels hadden was bij de verkiezingen van 2003. Toen had het CDA 44 en was de PvdA goed voor 42 zetels. Daarna is het snel bergafwaarts gegaan. In 2006 behaalden ze samen nog maar 74 zetels en in 2010 kwamen ze gezamenlijk niet verder dan 51 zetels.
Hoogmoed komt voor de val
Henk Bleker
Beide partijen zijn van origine middenpartijen. Het CDA opereert traditioneel rechts van het midden en de Partij van de Arbeid links ervan. Op deze plekken hebben zij zich altijd thuis gevoeld en konden zodoende vaak constructief met elkaar samenwerken. Waar zij echter geen oog voor hadden was de snel veranderende samenleving. Het moordende tempo waarin de maatschappij terecht is gekomen deed ook de mentaliteit van de kiezer veranderen. De grote volksverhuizing die sinds de jaren 60 van de vorige eeuw in Europa aan de gang is heeft de Nederlandse samenleving ingrijpend veranderd. Door onderkenning van de bijkomende problemen door de politici zijn de tegenstellingen in de samenleving steeds groter geworden, wat uiteindelijk resulteerde in een tweedeling van de bevolking naar extreem links en extreem rechts. Dit verklaart de enorme groei van de SP aan de linkerkant en de PVV aan de rechterkant. De PvdA en het CDA stonden erbij en keken ernaar en kwamen niet verder dan het veroordelen van deze radicalisering zonder de fout bij zichzelf te zoeken.
Nietszeggende leiders
Camiel Eurlings
Hadden de PvdA en het CDA in het verleden charismatische leiders zoals Wim Kok en Ruud Lubbers, tegenwoordig maken de ‘lulletjes rozenwater’ de dienst uit bij deze partijen. Door de toenemende invloed van de media is het van essentieel belang dat de politieke leiders van nu krachtige persoonlijkheden zijn die een goede dossierkennis hebben en deze ook met verve en allure kunnen uitdragen. Job Cohen is vlak voor de verkiezingen van 2010 met veel tamtam als lijsttrekker voor de PvdA naar voren geschoven als een krachtige persoonlijkheid die het tegen Geert Wilders op zou moeten gaan nemen. Volgens insiders was hij de juiste persoon om deze moeilijke opdracht te kunnen vervullen. Als burgemeester van Amsterdam functioneerde Cohen volgens velen als een krachtige leider die alom respect afdwong. Het verbale geweld in de Tweede Kamer kon hij echter niet aan en moest knarsetandend toezien dat bij de opiniepeilingen steeds meer zetels voor de PvdA verloren gingen. Uiteindelijk zat er voor hem niets anders meer op dan door een zijdeur de Tweede Kamer voorgoed te verlaten. Bij het CDA is het al niet anders. Figuren als Henk Bleker zijn er eerder verantwoordelijk voor dat de kiezers zich van het CDA afwenden dan dat ze zich er toe aangetrokken voelen. Ook de andere prominenten van het CDA zijn niet in staat het tij te keren. De enige die op dit moment misschien voor een opleving zou kunnen zorgen is Camiel Eurlings, maar die is te druk met het bedrijfsleven en zijn relatie.
Zowel bij de PvdA als het CDA is men kennelijk door het veelvuldig regeren de realiteit uit het ook verloren en slagen zij er niet in om een realistisch standpunt in te nemen die de kiezer aanspreekt. De politieke kaarten worden inmiddels geschud en het gaat er naar uitzien dat de PvdA en het CDA definitief van het regeringstoneel worden verwijderd.
Uncategorized