Ondanks dat veel vooraanstaande economen en beleidsmakers de Europese politici hadden gewaarschuwd dat het invoeren van één gezamenlijke munt in Europa niet haalbaar zou zijn, hebben de politici de euro er toch doorheen gedrukt. Na een aanvankelijk succesvolle periode van 7 jaar waarin de waarde van de euro ten opzichte van de dollar steeg van $ 0,95 naar $ 1,40 werden de eerste scheurtjes zichtbaar. Na het uitbreken van de kredietcrisis bleek dat tal van Europese banken vol zaten met waardeloze Amerikaanse financiële producten die voor honderden miljarden euro’s op de balansen stond. Het was zelfs zo erg dat overheden moesten bijspringen om massale faillissementen te voorkomen. Toen eenmaal bleek dat de ‘welvaartsgroei’ van een aantal Zuid-Europese landen niet het gevolg was van economische activiteiten maar grotendeels tot stand was gekomen door de uitgifte van obligaties, brak de staatsschuldencrisis pas in volle hevigheid los. De financiële markten verloren het vertrouwen in de obligatiemarkt en dumpten de obligaties van landen waarin het vertrouwen was zoekgeraakt. Aanvankelijk kocht de Europese Centrale Bank deze obligaties in grote hoeveelheden op maar had hier eigenlijk geen mandaat voor. Tot op de dag van vandaag is het vertrouwen nog steeds niet teruggekeerd ondanks vele ‘top overleggen’ en evenzoveel maatregelen.
Dorpskruideniers
De Europese leiders Barroso en van Rompuy zijn eigenlijk helemaal niet geschikt voor het leiden van een zo complex geheel als de Europese Unie is. Ze gedragen zich als dorpskruideniers die koste wat het kost hun boeltje krampachtig bij elkaar willen houden. De eurozone zou eigenlijk geleid moeten worden als een grote multinationale onderneming. Maar zelfs wanneer dit het geval zou zijn zou de eurozone in de huidige vorm niet kunnen blijven voortbestaan. De Zuidelijke lidstaten vertonen teveel structurele verschillen met de Noordelijke en kunnen niet de resultaten behalen die nou eenmaal nodig zijn om concurrerend te blijven met de rest van de wereld. Iedere CEO van een multinational weet dat structureel verliesgevende bedrijven binnen de company zullen moeten worden afgestoten. Doet hij dit niet dan gaat dit ten koste van het totale bedrijfsresultaat en kan zelfs het voortbestaan van de complete multinational in gevaar worden gebracht. Het wil echter niet zeggen dat deze verliesgevende onderdelen niet levensvatbaar zouden zijn. Er zijn talloze voorbeelden van verliesgevende onderdelen binnen een multinational die werden verkocht en daarna als zelfstandig bedrijf prima functioneerden en weer winstgevend werden. Dit werkt hetzelfde bij landen. Griekenland, Portugal, Spanje en Italië kunnen afzonderlijk, met eigen centrale banken en een eigen munt, waarschijnlijk prima functioneren en hebben dan ook de mogelijkheid om de waarde van hun munt zelf te bepalen. Ze hebben in ieder geval bewezen niet mee te kunnen in één muntunie waarin afzonderlijke koerscorrecties niet mogelijk zijn en waar geen rekening wordt gehouden met lokale, mentale en geografische verschillen.
Een kéér houdt het op
Zoals het er nu naar uitziet hebben de politici niet de intentie om toe te geven dat het euro experiment is mislukt en gaan ze voort op een weg die onherroepelijk naar de ondergang van de hele eurozone zal leiden. Het ESM staat voorlopig garant voor 700 miljard euro waarop noodlijdende landen en banken aanspraak kunnen maken. Bij 700 miljard zal het zeker niet blijven omdat de totale kosten voor het redden van de euro op een paar duizend miljard, of zelfs nog meer wordt geschat. Dit gaan we niet redden en daarom is het beter om uit de eurozone te stappen nu het nog kan en niet te wachten totdat het te laat is en we er allemaal aan ten onder zullen gaan.
Uncategorized