De kosten van de gezondheidszorg in Nederland zijn sinds 2000 meer dan verdubbeld. Volgens deskundigen komt dit hoofdzakelijk door de vergrijzing van de bevolking. In de samenstelling van de Nederlandse bevolking groeit het aantal ouderen sneller dan de jongeren. Omdat ouderdom nu eenmaal met zich meebrengt dat de gezondheid achteruitgaat maken ouderen meer gebruik van de gezondheidszorg dan jongeren. Op zich lijkt deze redenering logisch maar rechtvaardigt geenszins de verdubbeling van de zorgkosten in tien jaar tijd. Wouter Bos, partner KPMG en consultant voor overheid en gezondheidszorg, heeft in het programma “Buitenhof” van november 2011 gezegd dat de zorgkosten in Nederland jaarlijks twee keer zo hard stijgen dan het bruto nationale inkomen. Dat dit niet alléén door de snelgroeiende vergrijzing van de bevolking kan komen moge duidelijk zijn.
Zorgverzekeraars en zorgverleners
Wanneer we achter de werkelijke oorzaken van de explosieve stijging van de zorgkosten willen komen kunnen we beter de zorgverleners, zorgverzekeraars en de farmaceutische industrie onder de loep nemen. Deze drie conglomeraten spelen elkaar voortdurend de bal toe en onder het mom van ‘streven naar efficiency’ doen zij precies het tegenovergestelde. Zorginstellingen worden steeds duurder om hun winsten op te kunnen voeren of in ieder geval te consolideren en tevens hun bestuurders almaar hogere salarissen en bonussen te kunnen betalen. De premies voor de zorgverzekeringen worden om de haverklap aangepast en de dekkingsomvang van de zorgpakketten wordt uitgehold door de bedragen van het eigen risico’s stapsgewijs steeds verder op te voeren in ruil voor het recht op het verlenen van minder zorg . Dit alles om zogenaamd de kosten van de vergrijzing op te kunnen vangen. Daar tegenover staat de onverschillige houding van de verzekeraars om de farmaceutische industrie te bewegen de absurde prijzen van hun gepatenteerde medicijnen te verlagen naar voor de samenleving aanvaardbare niveaus.
Farmaceutische industrie
De farmaceutische industrie doet er alles aan om wetenschappelijk te bewijzen dat het leven zelf een ziekte is en zij de ‘goddelijke’ opdracht hebben om de ‘gezondheid’ van de schepping te vervolmaken met hun gepatenteerde chemische brouwseltjes (die overigens vol zitten met schadelijke neveneffecten). Zodoende slaan zij twee vliegen in één klap. Ten eerste werpen zij zich op als ‘redders’ van de mensheid en, ten tweede verzekeren zij zich hiermee van astronomische omzetten omdat wij immers allemaal lijden aan deze ‘ziekte’ en hun medicijnen dus hard nodig hebben. Tegelijkertijd brengen zij de zogenaamde alternatieve geneeskunde met hun plantaardige medicijnen (zonder schadelijke bijwerkingen) in diskrediet door hen te bestempelen als gevaarlijke kwakzalvers.
Medicijn ineens 50 x duurder
De Haagse apotheker Paul Lebbink heeft op verzoek van kinderarts professor De Klerk een medicijn bereid voor een jongetje die lijdt aan een zeldzame ziekte, NAGS-deficiëntie. Zonder dit medicijn zou dit jongetje zeker overlijden. Hij moet dit medicijn zijn leven lang blijven gebruiken. De apotheker maakte dit medicijn voor hem van 1997 tot 2002. In dat jaar wordt de apotheker benaderd door het bedrijf Orphan Europe. Zij vertelden de apotheker dat zij Europese subsidie hebben ontvangen om een geneesmiddel te vervaardigen voor de zeldzame ziekte waaraan het jongetje lijdt. Het middel kon dus voortaan gewoon op de markt besteld worden. De apotheker was hier blij mee omdat het bereiden van het medicijn een hoop gedoe met zich meebracht. Orphan bracht het medicijn op de markt onder de merknaam CarbaGlu. Toen de Haagse apotheker het middel bestelde bij Orphan moest hij tot zijn schrik constateren dat het middel 50 x duurder was dan zijn eigen medicijn. Het medicijn dat apotheker Lebbink bereidde kostte op jaarbasis € 3.000, terwijl het middel van Orphan Europe jaarlijks € 150.000 moest gaan kosten. Dit vond de apotheker te gortig dus bleef hij het medicijn voor zijn patiëntje zelf maken. In 2007 wordt hij door Orphan voor de rechter gesleept om hem te verbieden het medicijn nog langer te maken. Orphan verliest dit proces op alle fronten maar de apotheker gooit op een bepaald moment de handdoek in de ring en stopt met het maken van het medicijn. De belangrijkste reden om ermee te stoppen was de onverschillige houding van de verzekeraar, in dit geval “Delta Lloyd”. Het boeide deze verzekeraar niet of ze nou 3.000 of 150.000 euro per jaar moesten betalen voor hetzelfde medicijn. Hij moet gedacht hebben : “Als het de verzekeraars al niet boeit, wat zal ik me dan druk maken”?
Het betekent wel dat hieruit blijkt dat de farmaceutische industrie door het bezit van de patenten op hun medicijnen de gezondheidszorg net zo duur kunnen maken als zij zelf willen.
Uncategorized