Je zou zeggen dat de Europese overheden het kosten- en batenspelletje zo langzamerhand wel eens een keer zouden moeten begrijpen, maar niets is minder waar. De werkloosheid, en daarmee het aantal uitkeringen, neemt schrikbarend toe, het aantal faillissementen is nog nooit zo hoog geweest en toch blijft de politiek bij de enorme lastenverzwaringen. De gevolgen daarvan zijn inmiddels duidelijk zichtbaar in de vorm van de enorme stijging van de staatsschulden met de daarbij behorende stijgende rentelasten.
In 2012 bedroeg de Nederlandse staatsschuld nog 67,7% van het bruto binnenlands product. In het eerste kwartaal van van 2013 is dit met een dikke 4 procent gestegen naar 72% van het bbp. Alle mooie praatjes van onze politici ten spijt, het grote probleem loopt uit de hand in plaats van dat het opgelost wordt. Er wordt op grote schaal meer geld uitgegeven dan dat er binnenkomt, onze politici hebben nog steeds niet door dat het gekozen beleid de boel vooralsnog alleen maar verslechtert.
Afspraken en de 60% norm
Gemaakte afspraken blijken wederom een lachertje te zijn, waarvan de burger de dupe is. Regels maken om te laten zien dat ze het zo goed bedoelen en daadkrachtig zijn om zodoende het stemvolk een steun in de rug te geven en enigszins koest te houden, het is een schande. De afspraak, gemaakt door de eurolanden om het tekort niet hoger te laten zijn dan 60% van het bbp, wordt stoer en trots gebracht, maar achter de schermen gewoon in de prullenbak gegooid. Hoe kun je 60% afspreken terwijl de meeste landen dik boven de 100% uitkomen? Uiteraard wordt er vol bravoure melding gemaakt van het feit dat Estland, Finland, Luxemburg, Slovenië en Slowakije onder de 60% norm zitten, landjes die economisch gezien niks voorstellen…
Lees verder op Biflatie.nl
Uncategorized