Na het publiceren van het artikel “Psychiater geeft op sterfbed toe dat ADHD een verzonnen ziekte is“op onze website, is de discussie in Nederland en België over dit onderwerp weer hoog opgelaaid. Vóór en tegenstanders van het gebruik van ‘medicatie’ vliegen elkaar in de haren en de één weet het nog beter te vertellen dan de ander. Wat opvalt is dat er een rode draad door deze hele discussie loopt, namelijk het gegeven: “Sinds ik medicatie gebruik heb ik minder problemen met mijn omgeving en de omgeving met mij”. Het blijkt dat interactie met de ‘omgeving’ een van de belangrijkste problematische factoren is voor mensen met ADHD. Het drukke, chaotische en vaak opstandige gedrag van een ADHD’er, roept in veel gevallen irritatie op bij de mensen in zijn directe omgeving en die irritatie zorgt er vervolgens voor dat spanningen gaan oplopen met als gevolg, hevige verwijten en uiteindelijk resulterend in hysterisch gedrag aan beide kanten.
Intelligentie Quotiënt
Het is opvallend in de discussie dat onderbelicht blijft dat mensen die de diagnose ADHD hebben opgeplakt gekregen in héél veel gevallen een beduidend hoger IQ hebben dan de ‘gemiddelde’ mens. Naarmate een ADHD’er opgroeit blijken zij vaak over een discussievaardigheid te beschikken waar geen speld tussen te krijgen is. Ook dat levert in veel gevallen problemen met de omgeving op omdat de mens nou eenmaal van nature moeite heeft om toe te geven iets ‘fout’ te hebben gezien of gedaan. Dit speelt vooral in de relatie “ouders / kind”. Al heel snel vinden ouders hun kind brutaal als zij door hem of haar worden terechtgewezen. Ook wordt vaak minder goed geluisterd naar het kind waardoor de inhoudelijke argumenten van het kind niet tot de ouders doordringen. Het gevolg is dat het kind zich niet serieus genomen voelt en nog opstandiger wordt, zodanig dat ouders hun kind als onhandelbaar gaan zien. Dit is in de meeste gevallen de reden dat wanhopige ouders zich tot de medische wereld wenden voor het vinden van een oplossing. Tot de eind jaren vijftig van de vorige eeuw was het in de meeste gezinnen zo dat vader werkte en moeder voor het huishouden en de opvang van de kinderen zorgde. Ook was de hiërarchische structuur van de maatschappij compleet anders dan deze nu is. In die tijd waren de dominee, mijnheer pastoor, oom agent, de dokter en de schoolmeester reële autoriteiten en keek niemand ervan op als een kind van een van hen een ‘draai om zijn oren’ kreeg. “Dat zal hij wel verdiend hebben”, zei men dan. In die tijd bestond ADHD als ‘ziekte’ nog niet. Het is wel van alle tijden dat er drukke en minder drukke kinderen waren, maar dat werd over het algemeen normaal gevonden, maatschappelijk aanvaard en gaf verder geen problemen.
Maatschappij evolueert niet mee
Vanaf de jaren zestig is men begonnen medische termen te verzinnen voor kinderen die opvoedkundige problemen ondervonden. MBD, was de eerste term die gebruikt werd voor kinderen die druk en zogenaamd onhandelbaar waren. MBD stond toentertijd voor Minimal Brain Damage. Men ging ervan uit dat deze kinderen tijdens de geboorte of een operatie op vroege leeftijd zuurstofgebrek hebben geleden waardoor hun hyperactieve gedrag verklaard kon worden. Onderzoek wees uit dat bij de meeste van deze kinderen geen enkele hersenbeschadiging aangetoond kon worden en werd de term veranderd in Minimal Brain Dysfunction.
Inmiddels zijn we ruim een halve eeuw verder en heeft men de aanduiding MBD vaarwel gezegd en vervangen door ADHD. In het Nederlands wordt het ook wel “aandachtstekort-hyperkinetische stoornis of aandachtstekort-hyperactiviteitstoornis”genoemd. Het “aandachtstekort” slaat hier niet op het krijgen van te weinig aandacht, maar op het onvermogen van de ADHD’er om aandacht te kunnen schenken aan zijn omgeving. De enorme toename van het aantal diagnoses ADHD wordt tevens veroorzaakt door de maatschappelijke veranderingen. Voor iemand met ADHD is het belangrijk dat er structuur aanwezig is, dat er regels zijn en er regelmaat is, maar vooral aandacht en waardering. De snel veranderende en verhardende maatschappij die geen oog meer heeft voor het verband tussen persoonlijke inzet en beloning en vaak maatregelen neemt die niet met elkaar in overeenstemming zijn doen bij iemand met ADHD bewust of onbewust onbegrip en onvrede veroorzaken. Nemen we hierbij het doorgaans hogere IQ van deze kinderen dan zou de medische wetenschap onderzoek moeten gaan verrichten naar een kennelijke evolutionaire ontwikkeling die gaande is waardoor de kinderen steeds slimmer en intelligenter worden. Wanneer dit bewezen kan worden dan blijkt dat we met het toedienen van medicijnen om deze ontwikkelingen tegen te gaan, volledig op de verkeerde weg zijn. Het is best mogelijk dat deze onderzoeken al gedaan zijn maar niet openbaar gemaakt worden. Ten eerste zit de maatschappij niet te wachten op vrije en onafhankelijke mensen met een compleet eigen en niet beïnvloedbare mening, en ten tweede maakt de farmaceutische industrie duizenden miljarden winst om het steeds groeiend aantal hoogbegaafde ADHD’ers er onder te houden. Er wordt geen enkele poging ondernomen om deze vrije en oorspronkelijke geesten zich op hun eigen unieke wijze te laten ontwikkelen, daar is de maatschappij niet op ingericht. Deze heeft alleen belang bij een middelmaat. Om deze buitengewone mensen terug te brengen naar de middelmaat worden ze op sufmakende psychose verwekkende ‘medicijnen’ gezet.
Jacob Barnett
Jacob Barnett is een 14-jarige autistisch genie wiens moeder werd verteld dat haar zoon waarschijnlijk nooit zou lezen of schrijven. Inmiddels is gebleken dat hij een hoger IQ heeft dan Albert Einstein. Vandaag de dag is Jacob al bezig met zijn Master’s Degree in de kwantumfysica, terwijl de meeste van zijn leeftijdsgenoten nog steeds op de middelbare school zitten. Hij is momenteel ook bezig met het ontwikkelen van zijn eigen originele theorie in astrofysica, blijkt uit recente rapporten.
Uncategorized