Zoals met de meeste vaccins worden we geacht te geloven dat een tetanus prik een noodzaak is om ons te beschermen tegen een zogenaamde virulente ziektekiem die kan leiden tot onze dood. Als we zorgvuldig enkele van de feiten over tetanus overwegen die gemeld zijn in de medische literatuur, vinden we veel tegenstrijdigheden, inconsistenties en zelfs onwaarheden in relatie tot de werkelijke feiten over de bacterië die het neurotoxine produceert. Indien sporen van deze bacteriën zijn gevonden in grote aantallen van wonden zonder dat dit tetanus veroorzaakt, waarom is het dan toch beschouwd als een degelijke bedreiging voor ons allemaal?
Ziektes voorkomen doe je niet met een pil of vaccinatie. Gif heeft deze mogelijkheid niet. Tetanus is uniek onder de zogenaamde door vaccin te voorkomen ziekten, omdat het niet overdraagbaar is. Het ‘kudde-immuniteit’ argument is dus niet van toepassing. Tetanus als ziektebeeld is verbonden met de bacterie Clostridium tetani. Maar deze bacterie wordt in slechts 30% van de tetanusgevallen in een wond gevonden, en vaak geïsoleerd van patiënten waarbij helemaal geen tetanus is ontwikkeld.
De tetanus-bacterie is alomvertegenwoordigd. Het wordt gevonden op het oppervlakte van het lichaam, in de mond, in het maag-darmkanaal, en in huisstof en kleding. Het komt veelvuldig voor in gecultiveerde aarde. Het organisme leeft gewoonlijk onschuldig in de darmen van vele dieren, maar niet in de mens (plattelandsbewoners zijn hogere intestinale dragers dan stedelingen). Ondanks de alom vertegenwoordigheid van de zogenaamde oorzaak is de incidentie van tetanus toch beduidend laag.
Het is niet de bacterie zelf die de ontwikkeling van tetanus veroorzaakt maar de toxins die zij produceren onder anaërobe (zuurstofarme) omstandigheden. “Onder normale omstandigheden treed geen ziekte op als sporen worden geïntroduceerd in een wond.” (J. Ark Med Soc Vol 80, No 3 p134) en “Het is de gecompromitteerde host, of getraumatiseerde patiënt -hetzij door operatie of ongeval- die de meeste kans heeft om tetanus te ontwikkelen. “(J Foot Surgery Vol 23, No 3 P235).
De clostridium tetani is relatief onschuldig, maar het gaat om een bepaald toxine, tetanospasmin, waarvan de gevolgen moeilijk te bepalen zijn. Drs. Cecil en Loeb zeggen in hun ‘Textbook of Medicine’, dat “het tetanus toxine geen herkenbare pathologische laesies produceert in de weefsels die het beïnvloedt. Noch treden er specifieke veranderingen op in de plaats van infectie door Clostridium tetani.” Laten we eens kijken naar enkele van de in de medische literatuur gerapporteerde feiten.
In de medische literatuur gerapporteerde feiten. In 1920 zei Sir Leonard Hill in een rapport tegen het ‘Comite Medical Research’; “Tetanus en gasgangreen bacillen zijn schoon gewassen en geïnjecteerd onschuldig.” In ‘A System of Bacteriology’ Volume III, blz. 307, zeggen Drs Bosanquet en Eyre: “De bacillen zijn in zuivere cultuur niet in staat om te vegeteren in Viro, oftewel om te vermenigvuldigen in het lichaam.” Bovendien wordt in ‘Official History of the War, Pathology 1923′ vermeld dat: “Tetanus bacillen zijn gevonden in 20% van oorlogswonden hoewel er geen symptomen van tetanus aanwezig waren,” en “in 50% van de onbetwistbare tetanus gevallen zijn de bacillen niet te traceren.”
Uit hetzelfde boek blijkt ook dat clostridium tetani “gekweekt is uit de wond van een man die geen bewijs van tetanus toonde, 882 dagen nadat de wond was toegebracht” en “tijdens de oorlog besefte men dat het tetanus-bacil of haar sporen aanwezig kunnen zijn in een groot aantal wonden zonder dat ze tetanus produceren.”
We kunnen uit de bovenstaande feiten afleiden dat we als aanstichter van tetanus een bacterie hebben die:
(a) onschadelijk is een pure cultuur (b) niet in staat is te vermenigvuldigen in het lichaam (c) aanwezig in 50% van de onbetwiste tetanus gevallen, en
( d) aanwezig in 20% van de gevallen waarin geen tetanus symptomen verschenen, en vaak zelfs nog aanwezig in het lichaam na maanden of jaren zonder ooit symptomen te veroorzaken. Dit is dan wel een heel bijzondere aanstichter. Er wordt aangenomen dat hoewel de bacteriën zelf enigszins zwak zijn, hun sporen gedurende langere tijd kunnen blijven sluimeren in weefsels.
Als dit zo is, wat zijn dan de factoren die het de sporen mogelijk maken om uit te kunnen uitgroeien tot bacteriën die toxinen aanmaken? Wat zorgt ervoor dat ze actief worden? Waarom blijven ze sluimeren gedurende lange perioden? De antwoorden op deze vragen zijn niet aanstaande. Ze kunnen het antwoord leveren over de oorzaak van de ziekte, en in feite alle ziekten, want deze vragen hebben natuurlijk betrekking op de host (gastheer) in plaats van op de bacteriën. En het is de gastheer waarnaar we moeten kijken voor de oorzaak. Dáár zullen we de oorzaak van tetanus vinden, niet in een microscopisch stukje protoplasma dat wij begiftigen met bijna almachtige eigenschappen. Bacteriële ziekten hebben zogezegd een biochemische basis.
De tetanusbacteriën kunnen een factor van tetanus zijn. Het toxine kan wellicht betrokken zijn op een andere manier, maar dat deze de fundamentele veroorzakers zijn is nonsens. Anders zou de ziekte veel vaker voorkomen, gezien het feit dat de bacteriën zo vaak gevonden worden in en op ons lichaam.
De geografische spreiding van tetanus over de hele wereld volgt in het algemeen de gebieden van vochtig, warm klimaat met vruchtbare aarde – de hoogste percentages komen voor in de ontwikkelingslanden, met name in landen in de buurt van de evenaar.
De meeste mensen associëren tetanus met de wond van een roestige spijker of diepe steekwond waarbij het moeilijk is voor zuurstof om de wond te bereiken. Dit soort wonden zijn slechts verantwoordelijk voor iets meer dan de helft van de tetanus gevallen in de ontwikkelde landen. Andere genoemde oorzaken zijn; midden-oorontsteking, amandelontsteking, appendicitis, tandheelkundige infecties, abortussen en in sommige gevallen is er zelfs nóch een geschiedenis van letsel, nóch een detecteerbare wond! Ook laboratoriumonderzoeken produceren vaak negatieve resultaten.
Lees verder op: WantToKnow.nl
Uncategorized