Net als iedereen hoorde ik met ongeloof het nieuws over het neerstorten van de MH17, de combinatievlucht van KLM en Malaysia Airlines en dan gaan mijn gedachten onmiddellijk uit naar alle passagiers en bemanning en de nabestaanden van dit vliegtuig, die ik heel veel kracht en sterkte toe wens.
Het is voor mij totaal onbegrijpelijk dat er nog altijd in de wereld gevochten wordt vanwege eigendommen die oorspronkelijk voor alle levende wezens bestemd zijn. Dat er nog steeds gevochten wordt om geld, vanwege een land, een deel van een land, ja om ‘grenzen’ van een land en daarmee om de ‘macht’. En ik voel me opnieuw een vreemde in deze wereld en ik vraag me oprecht regelmatig af wat ik hier eigenlijk doe. Kan ik het verdriet van de wereld dragen? Nee, ik heet geen ‘Atlas’, naar de mythologische figuur die de wereld op zijn schouders droeg, maar soms heb ik dat gevoel wel heel sterk wanneer ik voor de zoveelste nacht niet slaap en me verdrietig en alleen voel.
Met verbijstering hoor ik de nieuwsberichten waarin teksten voorbij vliegen als ‘we hebben het verkeerde vliegtuig naar beneden gehaald’ en ‘we betreuren het verlies van 193 Nederlanders’. Zijn dit teksten uit de mond van zogenaamde ‘beschaafde mensen?’
Waarom wordt er überhaupt anno 2014 een vliegtuig ‘naar beneden’ gehaald alsof het om een computergame gaat en hoe zit het met die andere inzittenden die toevallig een andere taal spreken en in een ander land geboren zijn? Hoeven we die niet te betreuren? Ook hier gaat het blijkbaar weer om grenzen. Hoe wil je dat deze gerespecteerd worden wanneer je zelf andermans grenzen ook niet met respect behandelt?
En opnieuw zie en hoor ik mensen aan het woord die geacht worden ‘volwassen’ te zijn (misschien grown up, maar blijkbaar niet ‘mature’) en die direct met de vinger naar een ander wijzen. Dringt het nog steeds niet tot ze door dat ze daarmee ook naar zichzelf wijzen? Dat we allemaal één zijn en dat we door te wijzen naar het bord voor de kop van de ander, de splinter in ons eigen oog niet meer zien? Durven ze echt zelf die ‘eerste steen’ te werpen?
Ik voel me opnieuw als die spookrijder op de snelweg die de waarschuwing op de autoradio hoort dat er waar hij rijdt een spookrijder is gesignaleerd en verbaasd uitroept ‘één? Ik zie er wel honderd!’ Waarschijnlijk heb ik ze zelf ook niet allemaal op een rijtje, anderzijds zou het ook zo kunnen zijn dat de hele wereld gek geworden is.
En tóch, hoor ik steeds meer geluiden om mij heen van mensen die ditzelfde machteloze gevoel herkennen en het ook niet meer begrijpen of aankunnen. Gelukkig zijn er dus meer ‘spookrijders’ en als het er maar genoeg worden gaan we met z’n allen de andere kant op! En dat wordt tijd. Hoog tijd!
En misschien gebeurt dit allemaal wel dáárom, want je kunt je dus opnieuw afvragen of toeval wel bestaat. Of is het een speling van het lot die een groter doel zal moeten dienen? Zou het waar zijn? Een massale wake up-call voor de mensheid dat we ons moeten herinneren dat we over een hart beschikken waarmee we compassie en verbondenheid kunnen voelen en ervaren als we dat open durven te zetten?
Een Maleisische stewardess kan helaas meepraten over deze krankzinnige speling van het lot nadat ze eerst haar eigen leven bij ‘toeval’ heeft gered door een dienst te ruilen zodat ze niet, zoals gepland stond, meevloog met de MH 370, terwijl haar man –ook steward- nu ook een dienst ruilde en daardoor juist wél aan het werk was tijdens de onfortuinlijke vlucht van de MH17. Zij heeft de vorige ramp overleefd, maar is nu haar man kwijt. Dat zijn onbegrijpelijke dingen.
Er moet natuurlijk een onderzoek komen. Er zijn ergens antwoorden op de vele vragen en die moeten gezocht worden. Maar ik hoop oprecht dat we allemaal ook naar ‘onszelf’ gaan kijken en waarom deze dingen blijkbaar helaas nog steeds gebeuren. Alles wat hier op deze planeet gebeurt heeft een causaal verband omdat het energetisch blijft bestaan. En energie volgt razendsnel onze gedachten. En zolang we alleen naar de gevolgen kijken zonder de oorzaak aan te pakken, zijn we net als de medische wereld alleen met symptoombestrijding bezig.
Het levert over het algemeen voor bepaalde bedrijven veel geld op en dat is de voornaamste reden dat het causaliteitsprincipe nog steeds wordt genegeerd. Maar als we nu eens eindelijk allemaal terug naar de bron, naar de kern gaan, is deze ‘symptoombestrijding’ helemaal niet meer nodig. Domweg, omdat er geen symptomen meer zijn. Dan leven we eindelijk in een ‘gezonde’ wereld zoals deze ooit bedoeld was! Je hoeft er alleen maar zelf mee te beginnen volgens het enige geldige principe: ‘verbeter de wereld en begin bij jezelf’!
Zullen we…?
Auteur: Irma Schiffers
Uncategorized