Het is zo’n zes maanden geleden dat ik van het ene moment op het andere mijn gevoel voor ruimtelijk ordening kwijtraakte. De eerste keer openbaarde zich dit dit, toen ik in één hand twee voorwerpen vasthield, en ik deze wilde scheiden. Mijn hersenen waren plotseling niet meer in staat om te bepalen welke vingers ik moest gebruiken om een van de twee voorwerpen in mijn hand los te kunnen laten. Hetgeen voorheen volkomen logisch was en totaal op de automatische piloot kon worden uitgevoerd, veranderde plots in een onoverzichtelijke chaos. Aanvankelijk dacht ik er weinig aandacht aan te besteden en dat dit vanzelf weer zou overgaan, maar kwam er al snel achter dat dit een misvatting was
Boodschappen
De eerstvolgende keer dat ik met mijn nieuwe handicap werd geconfronteerd was in de supermarkt. Ik arriveerde met mijn boodschappen karretje bij de kassa en plaatste de boodschappen op de band. Dit ging allemaal als vanzelfsprekend en er leek geen vuiltje aan de lucht, totdat ik de boodschappen in een plastic tasje moest zien te krijgen. Dit ging voor geen meter en de juffrouw achter de kassa zag me stuntelen in mijn poging het tasje open te krijgen, tot ze me uiteindelijk te hulp schoot, het tasje opende en de artikelen geagiteerd in het tasje deponeerde. Toen ik moest afrekenen en ik mijn portemonnee tevoorschijn haalde, kon ik met geen mogelijkheid de weg in mijn eigen beurs bepalen. Na lang tobben kreeg ik hem eindelijk open en kon ik door de visuele chaos die ik aanschouwde in mijn portemonnee niets anders bedenken dan de hele inhoud ervan op het cashplankje te deponeren, waarop de caissière hoofdschuddend het benodigde bedrag eraf haalde en de rest van het geld in de portemonnee terugdeed.
Autorijden
Ik kwam er ook achter dat autorijden sindsdien onverantwoord was omdat ik de auto voor mijn gevoel niet meer automatisch in het midden van de weg kon houden. Ik zwabberde van links naar rechts en had totaal geen overzicht meer over de actuele verkeerssituatie, dit terwijl ik ooit als vertegenwoordiger een paar miljoen kilometer heb afgelegd.
Kortom; de meest eenvoudige en elementaire dingen in het leven zadelen me sindsdien op met behoorlijk wat frustrerende problemen.
Wel heb ik me in de tussentijd medisch laten onderzoeken. Een onderzoek naar het carpale tunnelsyndroom leverde niks op, evenals een CT-scan. Een MRI-scan deed de behandelende neuroloog het vermoeden uitspreken dat ik ‘misschien’ een of twee lichte herseninfarcten heb gehad, “Ik zou anders niet kunnen verklaren hoe je aan deze uitvalverschijnselen kan zijn gekomen”, zei hij. Hoewel de neuroloog zei, er zelf geen voorstander van te zijn gaf hij mij de raad contact op te nemen met de huisarts om eventueel een bloedverdunner en/of bloeddrukverlager voorgeschreven te krijgen. Het gaf me bepaald geen rustig gevoel toen hij letterlijk zei:” Vaak doen deze medicijnen meer kwaad dan goed”.
Het thuisfront
Het zelf leren omgaan met deze nieuwe situatie is één ding, maar hoe anderen erop reageren is een héél andere zaak. De meest eenvoudige handelingen als aankleden, veters strikken, opruimen, bed opmaken, koffie inschenken, eten koken, schoonmaken enz. doen mij steeds opnieuw in totale chaos terechtkomen. Het lukt gewoon niet meer om deze handelingen in een logische volgorde tot een goed einde te brengen. Het gevolg is dat ik, omdat haast niets meer lukt, steeds minder onderneem en huishoudelijke taken ga vermijden. Dit wordt mij door de overige huisgenoten niet in dank afgenomen omdat zij in de veronderstelling verkeren dat ik me aanstel en me probeer te onttrekken aan huishoudelijke taken. Dit, terwijl ik mijn hele volwassen leven met het grootste plezier dagelijks eten heb gekookt en alle overige handelingen heb uitgevoerd die de keuken weer een blinkend schoon aanzicht gaf.
Helaas denken mijn medebewoners hier anders over en dat doet de sfeer in huis geen goed. Gelukkig is er met mijn geestelijke toestand niks mis en ben ik gezegend met een niet aflatende strijdvaardigheid en scherpe tong. Zielig ben ik dus zeker niet!
Wel word ik verdrietig van de almaar terugkerende verwijten die ik naar naar mijn hoofd geslingerd krijg en voel steeds vaker de behoefte om me terug te trekken.
Ik heb dit stuk naar deze website gestuurd in de hoop dat het gepubliceerd wordt, zodat ik misschien via de commentaren adviezen krijg over de wijze waarop ik hiermee om moet gaan.
Een onhandige stuntelaar
Uncategorized