De Nederlandsche Bank maakte dinsdag bekend dat de vorderingen van Nederlandse banken op buitenlandse partijen in het eerste kwartaal van 2010 zijn gestegen met 6 procent tot 1,15 biljoen euro (1150 miljard). Welke die buitenlandse partijen zijn is niet vermeld maar wel dat de landen waarop de Nederlandse banken de meeste vorderingen hebben uitstaan zijn, de Verenigde Staten (203 miljard euro), Duitsland (137 miljard euro) en het Verenigd Koninkrijk (121 miljard euro).
Verder zijn de vorderingen op buitenlandse partijen in o.a. Spanje gedaald met 9 miljard euro naar een totaal van 74 miljard euro en daalden de vorderingen op partijen in Italië met 4 miljard euro naar 44 miljard euro. Daarentegen stegen de vorderingen op partijen in Australië met 4 miljard euro naar 61 miljard euro. Duizelingwekkende bedragen!
Vorderingen Nederlandse banken buitenlandse partijen
Een klein rekensommetje leert ons dat als we uitgaan van het inwoneraantal van Nederland in 2009 (16.515.057) de totale vorderingen van de Nederlandse banken alléén al op buitenlandse partijen een bedrag vertegenwoordigen van € 69.633,43 per inwoner.
Nederland heeft zeg maar 4 grote banken zoals de ING, ABNAMRO, RaboBank en SNS. Verder een aantal kleinere banken zoals Van Lanschot, NIBC, ASN, Direktbank, Mees Pierson, KasBank, Frieslandbank, AEGON bank enzovoort.
Laten we er van uitgaan dat de vier grootste banken van Nederland ca. 50% van deze vorderingen op buitenlandse partijen bezitten en dat de rest van de vorderingen in handen zijn van de overige banken. Als we er gemakshalve ook van uitgaan dat de vier grootste banken van deze 50% ieder 1/4 van deze vorderingen in handen hebben dan zou bijvoorbeeld de ABNAMRO alléén al 143,75 miljard aan vorderingen op buitenlandse partijen hebben. We mogen toch aannemen dat deze vorderingen op buitenlandse partijen bij de banken als activa op de balans staan genoteerd. Dan zou je je toch af moeten vragen hoe het mogelijk is dat het bankenconsortium Fortis/RSB/Banco Santander ´maar´ 70 miljard moest betalen om de gehele ABNAMRO over te nemen, terwijl in die tijd de ABNAMRO alléén aan vorderingen op buitenlandse partijen al ca. 150 miljard euro had uitstaan. Ik weet wel dat de tegenstanders van deze megaverkoop in die tijd zeiden dat de werkelijke waarde van de bank veel hoger was dan die 38 euro per aandeel, maar toch….
Of zijn die vorderingen toch niet de vorderingen zoals ik die op het schooltje heb geleerd?
Het zou me niet verbazen want bij de banken is niets zoals het lijkt.
Misschien is er een bankier of econoom die dat kan uitleggen?
Uncategorized